Διάστρεμμα ποδοκμηνικής (Ρήξη συνδέσμων)

Τα διαστρέμματα της ποδοκνημικής είναι ένας συνήθης τραυματισμός των κάτω άκρων, που αφορά περίπου 1 στους 4 αθλητικούς τραυματισμούς. Η άρθρωση της ποδοκνημικής εξαρτά τη σταθερότητά της από την ομαλότητα των οστών και την ικανότητα των συνδέσμων της περιοχής να σταθεροποιήσουν την άρθρωση. Οι σύνδεσμοι που είναι υπεύθυνοι για την προστασία της άρθρωσης είναι οι:

1.  πρόσθιος αστραγαλοπερονιαίος
2.  πτερνοπερονιαίος
3.  οπίσθιος αστραγαλοπερονιαίος

Οι τρεις αυτοί σύνδεσμοι είναι σύνδεσμοι της έξω επιφανείας και είναι αυτοί που τραυματίζονται συχνότερα. Ο τραυματισμός συμβαίνει όταν ο αθλητής/ασκούμενος προσγειώνεται με το πόδι προς τα μέσα και σε κάμψη. Τέτοια προσγείωση συμβαίνει όταν ο αθλητής προσγειωθεί από άλμα χωρίς καλή ισορροπία, όταν πατήσει το πόδι αντιπάλου, όταν πατήσει κάποια λακκούβα σε άσχημο αγωνιστικό χώρο ή όταν ο αγωνιστικός χώρος οφείλει να μην είναι λείος (π.χ τρέξιμο ανώμαλου δρόμου).

Διάγνωση

Η διάγνωση του διαστρέμματος γίνεται με κλινική εξέταση από γιατρό, με ψηλάφηση των συνδέσμων αλλά και με ψηλάφηση της περιοχής γύρω από τους συνδέσμους. Η ύπαρξη αιματώματος ή/και οιδήματος είναι αρκετά συχνή. Ο γιατρός προκειμένου να κάνει ακριβή διάγνωση ενδέχεται να ζητήσει και ακτινολογικό έλεγχο, κυρίως για να αποκλειστεί η ύπαρξη κατάγματος. Επιπλέον, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, συνήθως διεξάγεται και νευρολογικός έλεγχος. Τα διαστρέμματα αυτού του τύπου κατατάσσονται σε τρεις βασικές κατηγορίες. Η κατάταξη του διαστρέμματος σε κάποια από τις κατηγορίες είναι σημαντική διότι με αυτό τον τρόπο αποφασίζουμε καλύτερα τον τρόπο θεραπείας και μπορούμε να κάνουμε ασφαλέστερη πρόγνωση για τον χρόνο αποθεραπείας και επιστροφής στις αθλητικές δραστηριότητες.

Θεραπεία

Το σημαντικό σε ένα διάστρεμμα της ποδοκνημικής είναι η γρήγορη αντίδραση και οι γρήγορες πρώτες βοήθειες. Το βασικό που πρέπει να κάνει ο γιατρός ή ο φυσικοθεραπευτής είναι ο περιορισμός του οιδήματος και η γρήγορη κινητοποίηση. Με αυτό τον τρόπο επιταχύνεται η διαδικασία επούλωσης και προστατεύεται ο σύνδεσμος από επανατραυματισμό. Η αρχική αντιμετώπιση περιλαμβάνει παγοθεραπεία, επίδεση, ανύψωση και φυσικά ξεκούραση. Στη συνέχεια (στην υποξεία φάση), η φυσικοθεραπεία στοχεύει στον περιορισμό του πόνου και στην αύξηση του εύρους της τροχιάς. Σε αυτή τη φάση χρησιμοποιούνται:

• Υπέρηχοι
• Ηλεκτροθεραπεία (TENS)
• Ισομετρικές ασκήσεις
• Tecar
• Shock Tower

  Αφού έχουμε επαναφέρει σε κάποιο βαθμό το εύρος τροχιάς, προχωράμε την αποκατάσταση με ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και ασκήσεις που προσομοιάζουν το άθλημα. Ταυτόχρονα, συνεχίζεται το πρόγραμμα μυϊκής ενδυνάμωσης με στόχο την πλήρη επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες. Το πρόγραμμα φυσικοθεραπείας είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αρκετό για τη θεραπεία του ασθενούς. Αν παρόλα αυτά, μετά το τέλος του προγράμματος, ο ασθενής εξακολουθεί να πονά ή/και να εμφανίζει αστάθεια, τότε πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε το ενδεχόμενο χειρουργικής αποκατάστασης.

Ποδοκνημική

• Άκανθα πτέρνας

• Διάστρεμμα ποδοκμηνικής (Ρήξη συνδέσμων)

• Ρήξη Αχίλλειου Τένοντα

• Πελματιαία Απονευρωσίτιδα